Κριτική της Νινόν Δημητριάδου-Καμπούρη για το ποιητικό έργο "Εδώ θα είμαι"

Από την πρώτη της ποιητική συλλογή, η Παρασκευή Κωστοπέτρου, μοιάζει να μας δίνει μια υπόσχεση, μέσα από αυτόν τον όμορφο τίτλο που «ακουμπάει» σε ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο...

Το βιβλίο αφιερώνει «ολοκληρωτικά στον αδελφό της», στη μνήμη του. Με τα ποιήματά της όμως, τον τρόπο που γράφει αλλά και την προσφορά της στον συνάνθρωπο (που τυχαίνει να την γνωρίζω), είναι σαν όλοι οι αναγνώστες της, σαν όλοι εμείς να είμαστε αδέλφια της.

Ξεκάθαρα το δηλώνει στο ποίημα «Κάθε μέρα»:

Θα πρέπει κάθε μέρα

Απ’της καρδιάς τ’ απόθεμα

Να βγάζεις και ν’ απλώνεις

Στις πληγές που όλοι κουβαλούν

Κι ας περίτεχνα το κρύβουν.

Για να το κάνεις αυτό, πρέπει πρώτα να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να κατανοήσεις «τις πληγές που όλοι κουβαλούν».

Αυτό κάνει η Παρασκευή Κωστοπέτρου και καταγράφει με απλότητα και ειλικρίνεια μια συνειδητή εσωτερική πορεία στη γνώση του εαυτού της.

Πορεία που οδηγεί στην επίγνωση ότι:

Περάσανε γενιές ανθρώπων,

Διασχίζοντας προκαθορισμένες τροχιές…

(Το κάλεσμα)

Στην πορεία αυτή που περνάει πότε από πόνο, απορία, χαρά ή φόβο, αισιοδοξία ή απογοήτευση, η ποιήτρια είναι μόνη, έως ότου αναρωτηθεί:

…Τι η αλήθεια ειν’ απάτητο βουνό

που ο ανίδεος ποτέ δεν φτάνει.

(Με τ’ όνειρο)

Σκαλίζει τα συναισθήματα, ψάχνει το τέλος, αγωνιά κι ελπίζει, διατρέχει το παρελθόν και χτίζει το μέλλον, προσπαθώντας να γνωρίσει το παρόν και φτάνει στο ποίημα «Δίδαξέ μας Θεέ μου»:

…Δεν υπάρχεις, δεν είσαι μορφή χωριστή

Αλλά όλα του σύμπαντος μήκη και πλάτη και βάθη…

Ένα από τα πολύ καλά ποιήματα της συλλογής -και επίκαιρο- το «Η ανάσταση της κάθε στιγμής», όπου ο λυρισμός δίνει την θέση του στη σκληρή πραγματικότητα:

…Το γιασεμί ανακατεμένο με μια παράξενη αδιαφορία

Προχωρούσε από τον κήπο στα δωμάτια…

Και καταλήγει:

…Ο χαμός άρχισε Θα παρασύρει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες

που δεν αποφασίζουν

το κάψιμο του δέρματος του φιδιού.

Κι άλλοι λίγοι, μα ολοένα περισσότεροι

μεταφέρουν το φως της Ανάστασης.

Όπως λέει στον πρόλογο του βιβλίου η εκλεκτή λογοτέχνης κ. Λέτα Κουτσοχέρα, «… προβάλλει όμορφα με λυρικές πινελιές μια δική της αισθητική ποιητική θεώρηση», πράγματι η Παρασκευή Κωστοπέτρου «μιλάει» ποιητικά με έναν δικό της τρόπο. Ανθρώπινο, καθημερινό μα και ιδιαίτερο, λέει καυτές αλήθειες, που αγγίζουν τον αναγνώστη προσφέροντας του την δυνατότητα να προχωρήσει κι αυτός μέσα του, χωρίς να φοβάται το άγνωστο μιας και η ποιήτρια τον βεβαιώνει ότι:

Στον αφρό του κύματος, απομεινάρι

Μια φυσαλίδα έσπασε στον ήλιο,

Τον εαυτό της όλο παραδίδοντας

Στου πέλαου τη γνώριμη αγκαλιά.

(Μια φυσαλίδα)

Χαιρετώ με αγάπη το βιβλίο και εύχομαι στην Παρασκευή Κωστοπέτρου «εκείνο το φως το γαλακτούχο» πάντα να την συντροφεύει.

Νινόν Δημητριάδου-Καμπούρη, 30 Αυγούστου του 2012