Το βιβλίο μεταφράστηκε και εκδίδεται πλέον και στηνΑγγλική γλώσσα.
«Εδώ θα είμαι…» λέει στον αναγνώστη της η ποιήτρια και τον συντροφεύει σε ένα ποιητικό ταξίδι πολύφερνο, γεμάτο λυρικούς κυματισμούς και αλήθειες ακλόνητες.
Το κάθε ποίημα ένα βίωμα, παρμένο μέσα από την απτή πραγματικότητα, δοσμένο με λόγο μεστό και απέριττο, μεταμορφώνεται σε τρυφερό κύμα αγάπης που αγκαλιάζει, ενθαρρύνει τον αναγνώστη, για να τον οδηγήσει λυτρωτικά ως το «ξάσπρισμα του ορίζοντα», ως το «ονειροπόλο φως του ήλιου», ή ακόμη κι ως την «αγκαλιά των άστρων», ψιθυρίζοντάς του με σοφία πως «…η ζωή είν’ αντίδωρο για κείνους που γνωρίζουν».
«Εδώ θα είμαι» δηλώνει η Παρασκευή Κωστοπέτρουμε αυτήν την πρώτη της ποιητική συλλογή. Μπορεί ο λόγος της να είναι λιτός και απέριττος, ωστόσο μέσα από αυτόν πλάθεται ένα αμάλγαμα φιλοσοφίας, υπερβατισμού και αγάπης. Καμία λέξη δεν τοποθετείται τυχαία και τίποτα δεν περισσεύει. Όλες μαζί γίνονται σύνολο, αίνιγμα, μυστήριο και ταξίδι. Πορεία προς τη μια και μοναδική αλήθεια του «είναι» μας.
Ο άνθρωπος δεμένος άρρηκτα με μια ανώτερη δύναμη, γίνεται ένα με το περιβάλλον του και τον διανυόμενο χρόνο. Η ποιήτρια περιγράφει με απλό τρόπο τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής συνδέοντας περίτεχνα τη χαρά με την παιδική αθωότητα και τη λύπη με την ενηλικίωση. Προτείνει να αφήνουμε πίσω μας τα όσα μας πόνεσαν και μας δυσκόλεψαν και να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Μόνο η αναζήτηση της προσωπικής λύτρωσης θα μπορέσει να επιφέρει στο τέλος την προσδοκώμενη σωτηρία της ψυχής. Γιατί ακόμη και αυτό το τέλος, που επέρχεται με τον θάνατο, το θεωρεί ουσιαστικά ως αλλαγή. Μια αλλαγή φυσιολογική και προκαθορισμένη. Αρκεί στο πέρασμά μας από τη ζωή να έχουμε εκτιμήσει την αξία της και να έχουμε γίνει υπέρμαχοι της αγάπης.
Συχνά η Παρασκευή Κωστοπέτρου συνδέει το νοητό μας κόσμο με κάτι άγνωστο, θείο, συμπαντικό. Προσπάθησα με δυσκολία να αποκωδικοποιήσω τη σημασία του ποιήματος «εδώ θα είμαι» καθώς η ποιήτρια με αινιγματικό τρόπο απευθύνεται σε κάποιον πέρα από τη γραμμή που χωρίζει το υπαρκτό με το υπερβατικό. Για ποιον θα είναι στους αιώνες άγγελος φύλακας; Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, διακρίνω μια έμμεση υπόσχεση προς τον αείμνηστο δάσκαλό της Δημήτρη Κακαλίδη πως θα συνεχίσει να πορεύεται στη νοητή γραμμή που χάραξε εκείνος και να υπερασπίζει την κοσμοθεωρία του…
Σε κάποιο άλλο σημείο υποστηρίζει πως, αν και είμαστε όλοι περαστικοί, έχει αξία να καταφέρουμε να αφήσουμε το «είναι» μας «στου είναι τη ροή». Φράση βαθυστόχαστη που και πάλι με δυσκόλεψε αρκετά και μόνο όταν διάβασα το ποίημα «Η Ανάσταση της κάθε στιγμής» μπόρεσα να εξαγάγω κάποια συμπεράσματα. Αν και κάποιοι πάντα, όπως προείπα περαστικοί, παραμένουν σε όλη τους τη ζωή αδιάφοροι, κάποιοι άλλοι, ολοένα αυξανόμενοι, μεταφέρουν στις πλάτες τους το φως της Ανάστασης. Ενώ σε ένα άλλο ποίημα αφήνει να εννοηθεί πως η πνευματική ολοκλήρωση επέρχεται μόνο με ισχυρή θέληση και ορθή χρήση του εργαλείου που λέγεται «νόησις».
Η ποιήτρια ανοίγοντας διάσπαρτες παρενθέσεις μας ξεδιπλώνει και τα δικά της εσώψυχα. Μας ομολογεί πως παρέμεινε για καιρό κλεισμένη στο «οικοπεδάκι» της, επιλέγοντας τη λιτότητα και την ολιγάρκεια. Κουβαλάει τα όποια λάθη της στο λιμάνι της ψυχής της σαν μαύρα καράβια αν και δεν τ’ αφήνει να την πτοήσουν. Εξηγεί πως ο λόγος που την ώθησε να δημιουργήσει ποίηση είναι η αγνή παράθεση των εσώψυχών της στον κόσμο και η πρόθεσή της να διατυμπανίσει την αξία της αγάπης. Ζητά από τον Θεό να μας οδηγήσει στο φως, να μας διδάξει την καλοσύνη, την αυτοκριτική και τη μετάνοια. Εξάλλου Εκείνος πάντα δίνει στον άνθρωπο, γίνεται «ένα» μαζί του και μεριμνά γι’ αυτόν. Αρκεί και ο ίδιος να πορεύεται με σύνεση στο δρόμο του. Έτσι λοιπόν, το κλειδί για την ευδαιμονία του ανθρώπου είναι η σχέση του με το Θείο. Αυτό πρέπει να ευγνωμονεί, που γεννήθηκε, που ερωτεύτηκε, που τον έκανε ύλη. Όπως άλλωστε είναι και τα αστέρια, που η ποιήτρια τα θεωρεί συντρόφους μακρινούς, καθώς η λάμψη τους διαπερνά το «είναι» της, καθώς μια φωτεινή γραμμή – ακτίνα τα συνδέει με τη δική της σκέψη και υπόσταση.
Η συλλογή κλείνει με έναν Ύμνο αφιερωμένο στην Παναγία ή ακριβέστερα σε κάθε μάνα. Εδώ τα λόγια είναι περιττά, γιατί αξίζει να τον διαβάσετε αυτούσιο. Αφήνοντας αυτό το βιβλίο από τα χέρια μου, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος. Άκουσα ένα καμπανάκι να μου υπενθυμίζει τα καθημερινά λάθη, που όλοι μας υποπίπτουμε. Συνεπώς θεωρώ πως η ποιήτρια πέτυχε τον σκοπό της και της αξίζουν συγχαρητήρια…
Από την πρώτη της ποιητική συλλογή, η Παρασκευή Κωστοπέτρου, μοιάζει να μας δίνει μια υπόσχεση, μέσα από αυτόν τον όμορφο τίτλο που «ακουμπάει» σε ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο, έργο του Χρήστου Δρίτσα.
Το βιβλίο αφιερώνει «ολοκληρωτικά στον αδελφό της», στη μνήμη του. Με τα ποιήματά της όμως, τον τρόπο που γράφει αλλά και την προσφορά της στον συνάνθρωπο (που τυχαίνει να την γνωρίζω), είναι σαν όλοι οι αναγνώστες της, σαν όλοι εμείς να είμαστε αδέλφια της.
Ξεκάθαρα το δηλώνει στο ποίημα «Κάθε μέρα»:
Θα πρέπει κάθε μέρα
Απ’της καρδιάς τ’ απόθεμα
Να βγάζεις και ν’ απλώνεις
Στις πληγές που όλοι κουβαλούν
Κι ας περίτεχνα το κρύβουν.
Για να το κάνεις αυτό, πρέπει πρώτα να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να κατανοήσεις «τις πληγές που όλοι κουβαλούν».
Αυτό κάνει η Παρασκευή Κωστοπέτρου και καταγράφει με απλότητα και ειλικρίνεια μια συνειδητή εσωτερική πορεία στη γνώση του εαυτού της.
Πορεία που οδηγεί στην επίγνωση ότι:
Περάσανε γενιές ανθρώπων,
Διασχίζοντας προκαθορισμένες τροχιές…
(Το κάλεσμα)
Στην πορεία αυτή που περνάει πότε από πόνο, απορία, χαρά ή φόβο, αισιοδοξία ή απογοήτευση, η ποιήτρια είναι μόνη, έως ότου αναρωτηθεί:
…Τι η αλήθεια ειν’ απάτητο βουνό
που ο ανίδεος ποτέ δεν φτάνει.
(Με τ’ όνειρο)
Σκαλίζει τα συναισθήματα, ψάχνει το τέλος, αγωνιά κι ελπίζει, διατρέχει το παρελθόν και χτίζει το μέλλον, προσπαθώντας να γνωρίσει το παρόν και φτάνει στο ποίημα «Δίδαξέ μας Θεέ μου»:
…Δεν υπάρχεις, δεν είσαι μορφή χωριστή
Αλλά όλα του σύμπαντος μήκη και πλάτη και βάθη…
Ένα από τα πολύ καλά ποιήματα της συλλογής -και επίκαιρο- το «Η ανάσταση της κάθε στιγμής», όπου ο λυρισμός δίνει την θέση του στη σκληρή πραγματικότητα:
…Το γιασεμί ανακατεμένο με μια παράξενη αδιαφορία
Προχωρούσε από τον κήπο στα δωμάτια…
Και καταλήγει:
…Ο χαμός άρχισε Θα παρασύρει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες
που δεν αποφασίζουν
το κάψιμο του δέρματος του φιδιού.
Κι άλλοι λίγοι, μα ολοένα περισσότεροι
μεταφέρουν το φως της Ανάστασης.
Όπως λέει στον πρόλογο του βιβλίου η εκλεκτή λογοτέχνης κ. Λέτα Κουτσοχέρα, «… προβάλλει όμορφα με λυρικές πινελιές μια δική της αισθητική ποιητική θεώρηση», πράγματι η Παρασκευή Κωστοπέτρου «μιλάει» ποιητικά με έναν δικό της τρόπο. Ανθρώπινο, καθημερινό μα και ιδιαίτερο, λέει καυτές αλήθειες, που αγγίζουν τον αναγνώστη προσφέροντας του την δυνατότητα να προχωρήσει κι αυτός μέσα του, χωρίς να φοβάται το άγνωστο μιας και η ποιήτρια τον βεβαιώνει ότι:
Στον αφρό του κύματος, απομεινάρι
Μια φυσαλίδα έσπασε στον ήλιο,
Τον εαυτό της όλο παραδίδοντας
Στου πέλαου τη γνώριμη αγκαλιά.
(Μια φυσαλίδα)
Χαιρετώ με αγάπη το βιβλίο και εύχομαι στην Παρασκευή Κωστοπέτρου «εκείνο το φως το γαλακτούχο» πάντα να την συντροφεύει.
Με χαρά πήρα το ποιοτικό σας βιβλίο. Είστε υπέροχη ποιήτρια!!!
Αρχίζω απ' το εξώφυλλο. Έχει μια ανεπαίσθητη σχεδόν μεταφυσική επίδραση σ' αυτόν που το ερευνά. Μ' αρέσει πολύ η δουλειά του κ. Χρήστου Δρίτσα. Ακολουθεί η συγκινητική αφιέρωση στον αδελφό σας και κει αξίζει να προσκυνήσει κανείς!!!
Ο πρόλογος της κυρίας Κουτσοχέρα είναι από τους καλύτερους προλόγους που έχω διαβάσει. Κάνει τέτοια ανάλυση που δεν χρειάζεται τίποτ' άλλο για να μπει κανείς στην ενδοχώρα σας!!!
Τα ποιήματά σας είναι εξαιρετικά με ευαισθησία, απλότητα, πολύ πόνο κυρία Κωστοπέτρου που είναι διάχυτος και που μέσα απ' αυτόν σμιλευτήκατε και γίνατε η Παρασκευή του σήμερα γιατί έτσι γίνεται συνήθως για να μην πω πάντα με τη ζωή.
Από τα ποιήματά σας ξεχώρισα τα:
«Μπροστά στην αλλαγή». Ποίημα που μας μεταγγίζει όλο το μεγαλείο της ψυχής και την τραγικότητα της θλίψης σας που όμως την ανάγετε σε ανάταση, κατάνυξη, προσκύνημα. Μια προσέγγιση της σκληρής πραγματικότητας με λεπτό τρόπο που τον υπαγόρευσε η μεγάλη οδύνη σας.
Πολύ καλό το «Ηλιόμορφος». Ο στίχος, «το στόχο δεν τον έχανε, τον είχε δυνατά ανάμεσα στα φρύδια του, χτισμένο...» πολύ δυνατός!!!
Έπειτα το ποίημα με τον τίτλο «Με τ’ όνειρο», «η αλήθεια είν' απάτητο βουνό που ο ανίδεος ποτέ δεν φτάνει». Αλλά κι ο υποψιασμένος δύσκολα φτάνει στο απάτητο βουνό (Συμφωνία του Μπετόβεν)
Το ποίημα «Κάθε Μέρα» έχει μέσα στοχασμό δυνατό. Οι πληγές που περίτεχνα κρύβουμε όλοι το αδηφάγο τέρας. Μόνο παρόλη την πίστη σας στο σκοτάδι ψάχνετε να βρείτε κάτι και σκοντάφτετε στο τίποτα αλλά πάλι είστε όρθια με το κρεσέντο στο τέλος: «Εσύ μόνον υπάρχεις».
«Το αρχαίο στολίδι», Ελληνικότατο!
«Στα ενδότερα της πίστης πεδία». Πάρα πολύ καλό, για κείνους που μπορούν να σας αντιληφθούν....
«Μια φυσαλίδα». Επιγραμματικό, υπαινικτικό, υπέροχο σαν σύλληψη!!!
«Εισέβαλε στη σκέψη μου, της πλάνης η αμφιβολία»!!! Η πλάνη είναι δρόμος προς την αυτογνωσία καθώς και τα λάθη μας!!
Θέλω να συγχαρώ από καρδιάς και να ευχηθώ κάθε καλό.