Α΄ Βραβείο για ποιητική συλλογή της Βασιλικής Εργαζάκη, μέλος του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου μας

Η ποιήτρια Βασιλική Εργαζάκη, μέλος του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου μας, έλαβε το Α΄ Βραβείο για την ποιητική της συλλογή «Στην Οδύνη των Κρίνων», στον Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης (2013) με θέμα: «Όσο υπάρχουν Άνθρωποι», που διοργάνωσε το Λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ».

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 3 Νοεμβρίου 2013 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ιλίου, παρευρέθηκαν καταξιωμένοι λογοτέχνες και ποιητές, δημοσιογράφοι, καθηγητές Πανεπιστημίου, εκδότες περιοδικών, ο αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής του Δήμου Ιλίου καθώς και φίλοι των γραμμάτων και των τεχνών.

Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, μίλησαν για τη σημασία της προσφοράς και της αλληλεγγύης ειδικά στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, καθώς και για τις αναλλοίωτες, αιώνιες αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής γλώσσας.

Κατά την απονομή του βραβείου της η ποιήτρια είπε:

«Ευχαριστώ,

Το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ», που με το θέμα του διαγωνισμού «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», μου έδωσε την ευκαιρία να σκύψω και να αφουγκραστώ… εκεί… στην ψυχή των ανθρώπων, εκεί… στην οδύνη της χώρας μου.

Αυτό το βραβείο, θέλω να το αφιερώσω σε δύο Ανθρώπους, υπέροχους, αγαπημένους,

Στους Υπεύθυνους  του Ομίλου Εξυπηρετητών που, εδώ και πολλά χρόνια, στον Όμιλο Εξυπηρετητών, ανιδιοτελώς, προσφέρουν και υπηρετούν τον άνθρωπο.»

Ακολουθούν ενδεικτικά κάποια ποιήματα από την βραβευμένη συλλογή «Στην Οδύνη των Κρίνων»

Σαν όπως η Άνοιξη

Σαν όπως η Άνοιξη έρχεσαι

στο λυπημένο μου κήπο

Κάθε φορά που ξεριζώνω τα όνειρα

σβήνοντας απ’ τα χνάρια τους τις μνήμες

Κάθε φορά που ακροβατώ στην απόγνωση.

Γιατί θαρρώ πως κλείσαν τις πηγές

Γιατί θαρρώ πως σβήσαν τα ποτάμια

Γιατί θαρρώ πως μου ’κλεψαν τις θάλασσες.

Όχι … δεν θα βυθίσω στ’ απόνειρα

Όχι … δεν θα σκορπίσω στου ύπνου τα πλάνα

Είναι γεμάτα τα χέρια σου, πρόσφορα

Είναι η φωνή σου ανάλαφρη αύρα

Είναι η αγάπη σου δώρο κι αντίδωρο.

Και… τα ποτάμια, μου λες, πως δε στέρεψαν

Άγιες οι θάλασσες. δεν τους ανήκουν

Και… οι πηγές καθαρές, αναφαίρετες

Και… στους ανθρώπους τον Άνθρωπο βρίσκω.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι…

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν με τ’ άστρα

ποτέ σου μη φυλακιστείς στης μοναξιάς τα κάστρα.

Όσο υπάρχουν οι φωτιές που την αυγή σηκώνουν

ποτέ να μην ανησυχείς οι νύχτες σα ζυγώνουν.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που σε κοιτούν στα μάτια

ποτέ σου μην καταδεχτείς τ’ ανήλια μονοπάτια.

Όσο κινούν ταξιδευτές και προχωρούν στα πλάτη

ποτέ να μην το φοβηθείς τ’ ανέμου το γινάτι.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ ανατολή και δύση

ποτέ σου μην ανησυχείς η γη αν θα καρπίσει.

Όσο υπάρχουν οι καρδιές που απ’ αγάπη λιώνουν

ποτέ να μην τη στερηθείς τη δύναμη που απλώνουν.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει κι η συνήθεια

ανάμεσά τους αγαπά να κρύβεται η αλήθεια.